Bir bayram daha geçti, gitti. Kimileri hasret giderebildi, kimileri dinlenebildi, kimileri her gün olduğu gibi ekmeğinin peşindeydi, kimileri hüzünlendi, kimileri ise plansız, hesapsız, zamansız, umulmadık şekilde yitip, gitti.
Ben sevmem bayramları. Daha doğrusu eskiden severdim. Lakin düşündüğünüz gibi "nerede o eski bayramlar" ya da "çocukken ben de severdim" hissi değil. Son 10 yıldır, annem gittiğinden beri hiç sevmiyorum. Acım da hüznüm de özlemim de katlanıyor bayramlarda. Anılara sığınıyorum, daha bir öksüz, daha bir yetim oluyorum sanki.
Maalesef bu bayramda da hayatının kalan zamanında benim gibi hissedecek onlarca insan var artık. Çünkü sadece 4 günlük trafik kazalarında 32 can yitip, gitti. Bilmediğimiz başta hastalıklar olmak üzere akla gelen ya da gelmeyen birçok kaza yüzünden canlar gitti.
O akla gelen ya da gelmeyen kazalardan biri sebebiyle yitip, gidenlerden biri de Ferdi Zeyrek oldu. Manisa Büyükşehir Belediye Başkanı. Her ölüm erkendir. Özellikle ailesi ve sevdikleri için. Lakin bir de böyle hakikaten ölümün geldiği zamanın hiç yakışmadığı yaşlar, hayatlar var. Her ne kadar ecel, her ne kadar ilahi takdir olsa da.
Kim bilir ailece ne planları vardı aslında bayram için. Sonrasında yaz dönemi için. Kim bilir normalde bugün için ajandasında ne toplantılar vardı, bugünün toprağa gireceği gün olacağını bilmeden. Kim bilir evlatlarının geleceği için, Manisa için, ülkesi için, kendi emekliliği için ne hayalleri, ne planları vardı. Herkes gibi, hepimiz gibi. Tüm hayaller, tüm planlar bir anda "TEK BİR AN" da yıkıldı, dağıldı, yok olup, gitti.
İşte o "AN" var ya o "AN" ! Sanki hiç gelmeyecekmiş gibi yaşadığımız, geleceğini unuttuğumuz, hırslarımıza, egomuza, bencilliğimize kurban ettiğimiz o "AN". Aslında en kıymetli olan. Hani diyor ya Can Yücel; "Hayat bir gün, o da bugün." diye. Bir gün bile değil, bir "AN".
Uykudayken, yolda yürürken, araba kullanırken, metroda giderken, ofiste, evde, okulda, tatilde, sporda... O "AN" Bir daha hiçbir şeyin eskisi gibi olamayacağı o "AN." Bizim ömür dediğimiz, hayat dediğimiz şey o "AN" dan ibaret aslında.
Beş dakika sonrasına ertelediğimiz her özür, her seni seviyorum, her iyi ki varsın, her mutluluk, her göz yaşı, her sonra görüşürüz, dibi görünmeyen bir kuyuya taş atmak gibi. Üstelik de a "AN" sürekli bize kendini hatırlatıyorken.
Attım taşımı "3 gün sonra şunu yapacağım." diye. Eee, görüyor muyum taşın dibe ulaştığını ? Hayır. O zaman niye erteliyorum 3 gün sonraya ? Niye ? Çünkü vakit var. Ama aslında sadece bize göre var ! Hakikat olan "vakit yok" sadece "AN" var. Nefes aldığın, gördüğün, duyduğun, hareket edebildiğin, dokunabildiğin, hissedebildiğin, gülebildiğin, ağlayabildiğin, bir mutluluğa vesile olabildiğin, kırdığın bir kalbi onarabildiğin, kıymet bildiğin, iyi bir insan olabildiğin sadece bir "AN" var. Gerisi boş, gerisi hikaye, gerisi bir fotoğraf albümü ve gerisi bir kabir taşı...